Co roku rak piersi jest rozpoznawany u około 15 tys. Polek i 1,4 mln kobiet na świecie. Jedna trzecia z nich będzie musiała pogodzić się z faktem, że nawet mimo zastosowania najnowocześniejszej terapii prędzej czy później dojdzie u nich do nawrotu choroby. Bardzo często wiąże się, niestety, nie tylko z poczuciem wyalienowania, ale również z utratą pracy.
Prof. Tadeusz Pieńkowski, kierownik Kliniki Onkologii i Chirurgii CMKP w Europejskim Centrum Zdrowia w Otwocku, specjalista z ponad 30-letnim stażem, mówi, że kobiety z zaawansowanym rakiem piersi czują się jak zapomniane bohaterki. Ale od żadnej z nich, jak twierdzi profesor, nie usłyszał nigdy słowa: przegrałam. Boją się leczenia i działań niepożądanych, które mogą się z nim wiązać, czują lęk przed niesprawnością, martwią się o los bliskich. I czują się bardzo osamotnione.
To poczucie samotności potęguje fakt, że większość chorych w zaawansowanym stanie choroby nowotworowej traci pracę, choć mogłyby – przy odrobinie dobrej woli ze strony pracodawców – nadal pracować. Może nie na cały, ale np. na pół etatu, albo w innej, dogodnej dla nich formie, umożliwiającej kontynuację leczenia i zgłaszanie się na badania kontrolne.
– W polskiej mentalności funkcjonuje pogląd, że w takiej sytuacji należy przejść na rentę chorobową. Wiele osób nie rozumie, że “zdrowie” oznacza również normalne, to znaczy takie, jak przed chorobą, funkcjonowanie społeczne i zawodowe i że dla stanu psychicznego większości chorych korzystne jest, aby tę “normalność” utrzymywać jak najdłużej. Zaprzestanie pracy często sprawia, że chore na zaawansowanego raka piersi przestają identyfikować się ze środowiskiem zdrowych i zaczynają nadmiernie koncentrować się na swojej chorobie – mówi dr n. med. Elżbieta Senkus-Konefka z Kliniki Onkologii i Radioterapii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego.
Niech podsumowaniem będzie mój apel: Pracodawco! Zanim pozbędziesz się z firmy kobiety z zaawansowanym rakiem piersi albo innej osoby dotkniętej chorobą przewlekłą, pomyśl, że ty również możesz zachorować.
