Przeciwnicy wody w butelkach PET uważają, że jest ona szkodliwa dla zdrowia, ponieważ przedostają się do niej plastyfikatory (ftalany), choć tworzywa sztuczne z plastyfikatorami i bisfenolem A nie są już wykorzystywane do produkcji opakowań do produktów spożywczych. Zwolennicy wody w butelkach uważają z kolei, że „kranówka” ma nieprzyjemny smak, nieładnie pachnie i dlatego nie nadaje do spożycia. Kto ma rację?
Pod koniec XIX wieku możliwości analityczne w chemii były bardzo ograniczone, przez co znanych wówczas związków chemicznych było tylko ok. 300 tys. Obecnie nauka, dzięki nowoczesnym technologiom, rozwija się w bardzo szybkim tempie, a baza Chemical Abstracts Service zawiera aż 120 mln związków chemicznych. Oznacza to, że jesteśmy w stanie wykryć niemalże każdy związek, także w produktach spożywczych i w wodach pitnych. Przykładem mogą być właśnie rakotwórcze ftalany, które występują wszędzie, także w wodzie z kranu, jednak ich stężenie jest na ultra niskim poziomie, a ich obecność jest dla naszego organizmu całkowicie obojętna. Dzięki ogromnym możliwościom chemii analitycznej możemy wykryć na Antarktydzie np. dioksyny, które jednak wcale nie pochodzą ze spalania śmieci, lecz z naturalnej aktywności wulkanicznej.
Czysta “kranówka”
– Jakość wody miejskiej jest obecnie na bardzo wysokim poziomie. Jej producenci, czyli stacje uzdatniania wody, stosują rygorystyczne normy, które decydują o tym, że oddają konsumentom wodę w pełni nadającą się do picia także w stanie surowym. Zanim jednak trafi ona do naszych kranów, musi przebyć długą drogę, i tu najczęściej pojawiają się problemy – mówi Anna Urbańska, koordynatorka kampanii edukacyjnej #rePETujemy.
Chodzi o stare instalacje wodne z rur aluminiowych, ołowianych czy miedzianych, nadal występujące w budynkach mieszkalnych i na osiedlach. Właśnie to może być przyczyną nienaturalnego koloru, nieprzyjemnego zapachu, smaku wody, w której może występować np. miedź.
Często, chcąc mieć pewność, że spożywana woda jest zupełnie czysta, używamy różnorodnych filtrów. Jednak nawet jeżeli osiągniemy zamierzony efekt, nie oznacza to, że jest to dla nas korzystne. Dlaczego? Ponieważ proste, przelewowe filtry węglowe nadadzą cieczy pożądane walory smakowe, ale jednocześnie dogłębnie oczyszczą ją, pozbawiając cennych minerałów, takich jak wapń czy magnez.
Ważne parametry
Obecnie w ramach weryfikacji dopuszczalnego składu wody pitnej, zarówno tej w butelce PET, jak i tej płynącej z kranu, uwzględnia się aż 57 różnorodnych parametrów, w tym m.in. pH, przewodnictwo, zawartość związków organicznych i nieorganicznych, metali ciężkich, chromu. Przepisy mówiące o ich dopuszczalnej zawartości w wodach pitnych są jasno określone i często rygorystyczne. Normy te również uwzględniają to, że jeśli występują nawet szkodliwe związki, to w śladowych ilościach, więc są obojętne dla naszego organizmu. Dopuszczalne poziomy zawartości mogą się różnić dla „kranówki” i wody w PET. Dla przykładu, w tej pierwszej miedzi może być dwa razy więcej, a azotanów aż pięć razy więcej.
Która woda lepsza: z kranu, czy z butelki?
Na tak postawione pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Bardzo wysokie i ciągle rosnące standardy jakościowe dla wód pitnych eliminują możliwość tego, że woda z kranu i ta z butelki może w jakikolwiek sposób zaszkodzić zdrowiu. Do produkcji butelek PET nie używa się plastyfikatorów oraz bisfenolu A, a obecnie wykorzystuje się je przede wszystkim do produkcji wyrobów z PVC.
Tworzywo PET, z którego produkowane są butelki do napojów, doskonale nadaje się do recyklingu, a z materiału z recyklingu (rPET) można wyprodukować kolejne opakowania, nadając zużytym butelkom PET kolejne życie. Prawidłowa segregacja odpadów pozwala na zamknięcie obiegu surowców. Trzeba pamiętać, że to od nas zależy, czy zużyte opakowanie stanie się porzuconym gdzieś w lesie albo przy rzece śmieciem, czy też dzięki prawidłowej segregacji trafi do recyklingu.
Woda, bez względu na to, którą wybierzemy: “kranówkę”, mineralną czy źródlaną z butelki – jest kluczowa dla naszego zdrowia, więc sięgajmy po nią jak najczęściej.
