Mimo że na co dzień pochłania mnie wiele różnych wątków, w tym polityka, staram się być na bieżąco w kwestiach dotyczących szeroko rozumianej ochrony zdrowia i systemu, w którym przyszło nam funkcjonować. Może jestem gapa, ale nie zauważyłam, żeby od czasu gdy szefem resortu zdrowia jest dr Konstanty Radziwiłł, którakolwiek z jego szumnych zapowiedzi została zrealizowana.
Darmowych leków dla seniorów jeszcze nie ma (są zapowiedzi, że będą we wrześniu, ale nikt nie wie, co faktycznie osobom 75+ będzie przysługiwało za darmo. Narodowy Fundusz Zdrowia trzyma się świetnie i nic nie wskazuje na to, by miał zostać zlikwidowany. Ucichły również dyskusje na temat powrotu do finansowania leczenia z budżetu państwa. A kolejki pacjentów do specjalistów, w tym do lekarzy medycyny rodzinnej, jak się ustawiały, tak nadal się ustawiają. Odnoszę nawet wrażenie, że są coraz dłuższe.
Nawet ci, którzy “załapali się” w pracy na abonament medyczny muszą w nich czekać coraz dłużej. Nie wiadomo, co zrobić, kiedy dopadnie cię np. silny ból gardła, któremu towarzyszy wysoka temperatura. Czekać na wizytę u lekarza, którą wyznaczono ci za trzy dni, czy może jednak lepiej iść do pracy, skoro nie ma się zwolnienia lekarskiego. Najwyżej zarazi się kilku współpracowników… Może wreszcie sobie trochę odpoczną od codziennej harówki.
Czekam aż zdarzy się cud i na własnej skórze odczuję dobrą zmianę. Czy ktoś jest mi w stanie obiecać, że stanie się to w najbliższej dziesięciolatce? Panie ministrze, mówię do pana: sprawdzam. Zamiast wdawać się w dyskusje światopoglądowe i obiecywać złote góry wyborcom Zjednoczonej Prawicy, może zabierze się pan
wreszcie
do roboty i pokaże, na co pana stać?!
